Er rétt að semja án þjóðaratkvæðagreiðslu?

Ég er búin að sveiflast mikið undanfarið í því hvort að við eigum að semja að nýju og draga lögin til baka eða láta samninginn fara í þjóðaratkvæðagreiðslu. Ég held að ég sé komin á þá niðurstöðu að fyrir Íslendinga verði affarasælast að setja málið í þjóðaratkvæðagreiðslu og helst að hafna samningnum með afgerandi meirihluta. Það myndi rýmka mjög um samningsstöðu okkar, lappa upp á sjálfsvirðinigu þjóðarinnar og geta orðið til þess að þjóðin standi saman að því að finna sameiginlega samningsforsendu.

Besta samningsforsendan af mínu mati væri sú að viðsemjendur okkar hirði Landsbankann og sjái sjálfir um að eltast við fyrrum stjórnendur hans. Það væri réttlátt niðurstaða fyrir alla hlutaðeigandi.

Varðandi þjóðaratkvæðagreiðslu og hik mitt hingað til var ég að velta fyrir mér flokksræði, þingræði og Stjórnarskránni. Er umboðið í Stjórnarskránni neitunarvald til Forsetans og þingið geti þá skotið þessu til þjóðarinnar til að fá neitun hans hnekkt eða dregið frumvarpið til baka, eða er þetta málskotsréttur þjóðhöfðingjans sem er síðasti varnaglinn um rétt kjósenda þar sem hann getur spurt raunverulegu eigendur atkvæðanna ráða þ.e. kjósendur sjálfa?

Hver svo sem raunverulegur skilningurinn var að baki setningu 26. greinarinnar er mér orðið alveg ljóst að þessi möguleiki kjósenda til að stöðva Ríkisstjórn á rangri vegferð þarf að haldast í nýrri Stjórnarskrá. Eitthvað verður að hindra flokka í að fá atkvæði með ákveðnum loforðum og stefnum frá því að fara svo fram með þveröfugar ákvarðanir og ofbeldi gegnum þingið. Ef þessi varnagli verður áfram mun það kalla á vandaðri vinnubrögð Stjórnvalda í framtíðinni, byggja upp samvinnu og betri undirbúningsvinnu á mikilvægum málum sem snerta þjóðarhag í framtíðinni.

Fagna samstöðu um Icesave